"Θύμησες...." από το πρωτάθλημα Τύπου
"...Εχουν ξοδευτεί αισίως περίπου 40 χρόνια από τότε, που "έκανα" τον μπαλαδόρο κι ασφαλώς είναι αμέτρητα τα χιλιόμετρα, για θύμησες πολλές. Ηταν μια εποχή, που διέθετε κι "άνθιζε" ακόμη κάποια τρίμματα ρομαντισμού και συναδελφοσύνης και οι δημοσιογραφικές παρέες και κοντυλιές, δεν είχαν να χωρίσουν τίποτα στη δημοσιογραφική και κοινωνική γενικότερα διατριβή τους. Αλλά το ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο!
Ολα και όλα. Ενα τσιγάρο δρόμος το άτιμο. Μάχη για τη γλυκιά γεύση της νίκης και για τον δοξασμό της φανέλας στο δημοσιογραφικό πρωτάθλημα! Είναι το αλήθεμα της ιστορίας. Είναι στη φύση των ανθρώπων η διεκδίκηση της επιτυχίας και η αναρρίχηση στα ψηλώματα της διάκρισης, καταθέτοντας ψυχή και καρδιά για να ....μελώσουν και να.... ζαχαρώσουν τον όποιο υγιή ή αρρωστημένο εγωισμό τους.
Ναι, οι δημοσιογράφοι, αν όχι όλοι ΚΑΙ φανατιζομαστε Και αρπαζόμαστε και "παιδεύουμε" άγρια το τόπι. Πάμε για την πλάκα μας, για το κέφι μας, πάμε για να "εκτονωθούμε" από την σκληρή καθημερινότητα της δουλειάς μας, πάμε για την αγάπη μας για τη μπάλα, αλλα κάποιες φορές, ξεπερνάμε τα όρια μας αφήνοντας βαθιές χαρακιές κι εντυπώσεις στο κοινό, για όσα ταχθήκαμε να διακονήσουμε πιστά και σοβαρά, στο δημοσιογραφικό ταξίδι μας.
Δεν γνωρίζω τι γίνεται σήμερα. Δεν εχω γνώση, για να έχω γνώμη. Στα δικά μου χρόνια, είχαμε κάποια παρατράγουδα, που παραλίγο να τινάξουν το πρωτάθλημα στον...αέρα. Και ορισμένους διαπληκτισμούς μεταξύ μας και μια σοβαρή επίθεση συναδέλφου κατα του διαιτητή του αγώνα!. Μεμονωμένα περιστατικά και μεμονωμένη περίπτωση, αλλα οδυνηρή....από τύχη δεν θρηνήσαμε θύμα!.
Ειχαμε φυσικά και απίστευτες άλλες καταστάσεις. Οπως για παράδειγμα, πώς μπορεί να χαθεί ένα γκολ?
Πάθημα και μάθημα για όλους μας, ώστε να μην κρίνουμε τοσο "ελαφρά" και αυστηρά τους ποδοσφαιριστές, για τις "εύκολες" δήθεν απώλειες τερμάτων.
Πρώτος εγώ. Από την "Ελευθεροτυπία" είχα κάνει μεταγραφή στη "Μεσημβρινή" το 1984 και πιστεύω την επόμενη χρονιά, έπαιξα αντίπαλος με την πρώην εφημερίδα μου.
Δεν θυμάμαι πόσο έληξε το παιχνίδι. Μου φαίνεται ισοπαλία.
Μεσα στο σεντούκι της μνήμης μου υπάρχει ότι, είχε βρέξει και ο αγώνας έγινε στις 11 το πρωί σ ενα από τα βοηθητικά του ΟΑΚΑ.
Ηταν και ο μακαρίτης ο Χρήστος Τεγόπουλος εκεί, το "αφεντικό" της Ελευθεροτυπίας.
Μ ' αγαπούσε και τον σεβόμουν απόλυτα.
Επαιζα μπακ δεξί και είχα κάποια σχετική γρηγοράδα. Πως γίνεται σε μία φάση, βγήκα μπροστά. Τους.... πέρασα όλους και τον Κώστα Θωμόπουλο που ηταν τερματοφύλακας. Ο Τεγόπουλος φώναζε: "Εχεις τρία πακέτα Ντάνχιλ αν δεν βάλεις γκολ"!!!!
Μωρέ έμπαινα με ....χίλια για να κάνω γκολ. Τα.... εδωσα όλα, τα "έφτυσα", όμως, μέσα στη λάσπη και 2-3 μέτρα πριν την εστία, έπεσα..."τάβλα".
Δεν μπορούσα ούτε να σηκωθώ. "Ρε σήκω πάνω" μου φωνάζανε, ρε φύσα την μπάλα, ρε ψοφίμι, ρε πεθαμένε, ρε άχρηστε...",
Πού εγώ?
Χαμπάρι δεν έπαιρνα. Ειχα...ξεψυχήσει.
Νεκρός...
Αδειος...
-- "Ρε, τα .... πήρες τα πακέτα από τον Τεγόπουλο, ο ένας,
ρε τι... έκανες χθες τη νύχτα ο συγχωρεμένος Γιάννης Καλαμίτσης, το γκολ χάθηκε και έτσι ή κάπως έτσι, χάνονται πολλά γκολ στα γήπεδα. Ολα είναι ένα... κλικ
Ολα της στιγμής και της μιας αναισαιμιάς..."
Ο Βαγγέλης Κουκούλογλου γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 1949 στην Ελευσίνα από πρόσφυγες γονείς. Έγινε δημοσιογράφος από τύχη. Ξεκίνησε ως ανταποκριτής της εφημερίδας "Ομάδα" σε ηλικία 15 χρονών το 1965. Ένα χρόνο αργότερα έκανε την πρώτη μεταγραφή. Άρχισε συνεργασία με την "Αθλητική Ηχώ". Ήταν η αρχή ενός ονείρου και το τέλος ενός άλλου. Ήθελε να γίνει πολιτικός μηχανικός. Και μετά ήρθαν συνεργασίες με εφημερίδες όπως "Ελευθεροτυπία", "Μεσημβρινή", "Τα Νέα", "Εθνικός Κήρυκας της Νέας Υόρκης", "Ακρόπολη" κ.ά. Από το 1999 ήταν στέλεχος του αθλητικού τμήματος της εφημερίδας "Τα Νέα" και βασικός σχολιαστής της ΕΡΑ Σπορ.
Με το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Τύπου ήρθε σε πρώτη επαφή το 1983 μετέχοντας εκτός από αγωνιζόμενος στη διοργάνωση και στην παρθενική εκτελεστική επιτροπή από το πόστο του ταμία, με πρόεδρο τον Γ. Βενετούλια, γενικό γραμματέα, τον Στ. Σεφτελή, μέλη τους Π Γερακάρη, Ν.Μάλιαρη.
